My flight and my first day at school! 06-01-2014
Door: Lotte van der Klei
06 Januari 2014 | Verenigde Staten, Newton
Jaaa, na 25 uur reizen ben ik eindelijk in Boston. Om 01:00 am lokale tijd (dus 7:00 Nederlandse tijd) ben ik vannacht aangekomen bij mijn gastgezin in Newton, een stad net voor Boston. Wat een reis. Ik heb gemerkt dat een gebroken voet ook zo z'n voordelen kan hebben, ik werd tijdens mijn reis: overal naar toe gereden, ik hoefde geen bagage te dragen en ik was overal als eerste aan de beurt. Ook de douane viel erg mee, ik werd voorbereid op 'heel streng en serieus' maar de meeste mensen daar waren best aardig en hielpen me en vroegen vragen over wat er gebeurt was met mijn voet. Om 12:30 ging ik vanuit Nederland vliegen naar Washington en om 3:30 pm lokale tijd kwam ik daar aan, is toch best moeilijk om zolang stil te zitten. In Washington hoorde ik dat mijn vlucht vertraging had, eerst zou dat twee uur zijn, waar ik al niet erg blij van werd, maar uiteindelijk bleek de vlucht vijf uur vertraging te hebben. Ik was bang dat de transfer dan al weg zou zijn dus die had ik gebeld, maar ze zeiden dat dat geen probleem zou zijn.
Gelukkig was het van Washington naar Boston maar één uur en acht minuten vliegen, dus dat ging vrij snel. Eenmaal aangekomen op het vliegveld stond er weer een rolstoel voor me klaar en konden we gelijk door naar de bagageband. Integenstelling tot schiphol waren de koffers hier al gelijk en stond ik binnen een kwartier alweer buiten. Een medewerker van het vliegveld daar heeft me naar de plek gebracht waar EF transfer me zou komen ophalen, alleen na twee uur wachten was deze nog steeds niet komen opdagen. Ondertussen was het toen al 11:30 pm daar, gelukkig was er uiteindelijk een oplossing. Een vrouw bij de plek waar passagiers worden opgehaald stond al vier uur te wachten op haar vriendin die uit Colombia zou komen. Ze dacht dat haar vriendin niet meer zou komen en bood me een lift aan (ik wist dat Amerikanen aardig waren, maar zo aardig had ik niet verwacht). Omdat mijn transfer toch niet kwam opdagen heb ik dit aanbod aangenomen en heeft zij mij naar mijn gastgezin gebracht. Ze was een hele aardige vrouw, ze woonde al voor negentien jaar in Boston en ze komt oorspronkelijk uit Honduras. Gelukkig had ze een tomtom en konden we, nadat we een paar keer verkeerd waren gereden, de weg vinden. Ze vertelde tijdens het rijden wat dingen over Boston en welke plekken 'beautiful' waren. Ze zei dat ik in een rijke buurt van Boston zit, 'het gooi' van Boston eigenlijk. Om 01:00 am lokale tijd was ik aangekomen bij mijn gastgezin, daar was nog een van de studenten wakker die was speciaal voor mij opgebleven.
Ik zit trouwens in een ander gastgezin dan gepland. Vrijdag ochtend werd ik gebeld dat er in mijn gastgezin een probleem was met de riolering waardoor mijn kamer niet meer beschikbaar was. Ik heb toen gelijk nieuwe informatie gekregen over mijn nieuwe gastgezin. Vandaag heb ik mijn 'hostmom and hostdad' ontmoet en nog een paar andere studenten. Het was vroeg opstaan, zeker voor mij omdat ik pas laat in mijn bed lag. Om half zeven ging de wekker al en moest ik me klaar maken om naar school te gaan. Het was erg raar omdat ik toen nog niet mijn 'hostmom and hostdad' had ontmoet en alleen nog maar mijn kamergenootje had ontmoet. Mijn kamergenootje is Italiaans en ze is erg aardig, ze had me vanochtend gelijk wat dingen uitgelegd en me geholpen met wat dingen, omdat ik nog niet kan lopen. Ook had ik gelijk een paar andere studenten ontmoet die hier verblijven, er is hier een meisje uit Oostenrijk, een paar jongens uit china of japan (ik weet het niet precies, ik weet alleen dat ze asiatisch zijn) en een jongen uit Brazilië. Dat waren de studenten die ik had ontmoet, maar er zijn nog veel meer studenten hier hoorde ik. Moet ook wel met zo'n groot huis.
Tijdens het ontbijt werd mij verteld dat het erg moeilijk was voor mij om met openbaar vervoer bij de EF school te komen. Ik moest dus een taxi of te wel 'a cap' bellen. Mijn mede studenten waren allemaal al naar school dus ik had geen idee hoe ik aan het nummer zou moeten komen, want dit was op internet ook niet te vinden. Gelukkig was Eve (dat is de naam van mijn 'hostmom') ondertussen wakker geworden en kon een taxi voor mij bellen. Eve is een oudere lieve vrouw (ik denk tussen de 60 en 70 jaar oud), ze neemt al 20 jaar studenten van EF in huis. Ook haar man woont hier in huis, hij heeft een paar jaar geleden iets in zijn hoofd gekregen of is gevallen (ik weet het niet precies), vertelde ze, waardoor hij hulp nodig heeft met veel dingen. Er woont dus ook een verpleegster van hem hier in huis om hem met alles te helpen (althans, ik denk dat dat zijn verpleegster is).
Ik was, doordat ik pas later de taxi kon bellen, te laat op school aangekomen. Gelukkig was dit geen probleem. Ik heb eventjes met mijn klas een introductieles gehad en daarna zou iemand van EF ons rondleiden in de stad. Omdat deze introductie in de stad lopend was kon ik helaas niet mee. Ik was erg moe vannochtend en omdat ik niet mee kon met de introductie ben ik maar naar huis gegaan.
Ik ben nu thuis, heb net wat bij geslapen en ik wacht tot de andere studenten zullen komen. Om 06:00 pm zullen we met alle studenten een 'meeting' hebben en bespreken hoe het allemaal werkt hier in huis en wat de regels zijn. Ik ben erg benieuwd!
Gelukkig was het van Washington naar Boston maar één uur en acht minuten vliegen, dus dat ging vrij snel. Eenmaal aangekomen op het vliegveld stond er weer een rolstoel voor me klaar en konden we gelijk door naar de bagageband. Integenstelling tot schiphol waren de koffers hier al gelijk en stond ik binnen een kwartier alweer buiten. Een medewerker van het vliegveld daar heeft me naar de plek gebracht waar EF transfer me zou komen ophalen, alleen na twee uur wachten was deze nog steeds niet komen opdagen. Ondertussen was het toen al 11:30 pm daar, gelukkig was er uiteindelijk een oplossing. Een vrouw bij de plek waar passagiers worden opgehaald stond al vier uur te wachten op haar vriendin die uit Colombia zou komen. Ze dacht dat haar vriendin niet meer zou komen en bood me een lift aan (ik wist dat Amerikanen aardig waren, maar zo aardig had ik niet verwacht). Omdat mijn transfer toch niet kwam opdagen heb ik dit aanbod aangenomen en heeft zij mij naar mijn gastgezin gebracht. Ze was een hele aardige vrouw, ze woonde al voor negentien jaar in Boston en ze komt oorspronkelijk uit Honduras. Gelukkig had ze een tomtom en konden we, nadat we een paar keer verkeerd waren gereden, de weg vinden. Ze vertelde tijdens het rijden wat dingen over Boston en welke plekken 'beautiful' waren. Ze zei dat ik in een rijke buurt van Boston zit, 'het gooi' van Boston eigenlijk. Om 01:00 am lokale tijd was ik aangekomen bij mijn gastgezin, daar was nog een van de studenten wakker die was speciaal voor mij opgebleven.
Ik zit trouwens in een ander gastgezin dan gepland. Vrijdag ochtend werd ik gebeld dat er in mijn gastgezin een probleem was met de riolering waardoor mijn kamer niet meer beschikbaar was. Ik heb toen gelijk nieuwe informatie gekregen over mijn nieuwe gastgezin. Vandaag heb ik mijn 'hostmom and hostdad' ontmoet en nog een paar andere studenten. Het was vroeg opstaan, zeker voor mij omdat ik pas laat in mijn bed lag. Om half zeven ging de wekker al en moest ik me klaar maken om naar school te gaan. Het was erg raar omdat ik toen nog niet mijn 'hostmom and hostdad' had ontmoet en alleen nog maar mijn kamergenootje had ontmoet. Mijn kamergenootje is Italiaans en ze is erg aardig, ze had me vanochtend gelijk wat dingen uitgelegd en me geholpen met wat dingen, omdat ik nog niet kan lopen. Ook had ik gelijk een paar andere studenten ontmoet die hier verblijven, er is hier een meisje uit Oostenrijk, een paar jongens uit china of japan (ik weet het niet precies, ik weet alleen dat ze asiatisch zijn) en een jongen uit Brazilië. Dat waren de studenten die ik had ontmoet, maar er zijn nog veel meer studenten hier hoorde ik. Moet ook wel met zo'n groot huis.
Tijdens het ontbijt werd mij verteld dat het erg moeilijk was voor mij om met openbaar vervoer bij de EF school te komen. Ik moest dus een taxi of te wel 'a cap' bellen. Mijn mede studenten waren allemaal al naar school dus ik had geen idee hoe ik aan het nummer zou moeten komen, want dit was op internet ook niet te vinden. Gelukkig was Eve (dat is de naam van mijn 'hostmom') ondertussen wakker geworden en kon een taxi voor mij bellen. Eve is een oudere lieve vrouw (ik denk tussen de 60 en 70 jaar oud), ze neemt al 20 jaar studenten van EF in huis. Ook haar man woont hier in huis, hij heeft een paar jaar geleden iets in zijn hoofd gekregen of is gevallen (ik weet het niet precies), vertelde ze, waardoor hij hulp nodig heeft met veel dingen. Er woont dus ook een verpleegster van hem hier in huis om hem met alles te helpen (althans, ik denk dat dat zijn verpleegster is).
Ik was, doordat ik pas later de taxi kon bellen, te laat op school aangekomen. Gelukkig was dit geen probleem. Ik heb eventjes met mijn klas een introductieles gehad en daarna zou iemand van EF ons rondleiden in de stad. Omdat deze introductie in de stad lopend was kon ik helaas niet mee. Ik was erg moe vannochtend en omdat ik niet mee kon met de introductie ben ik maar naar huis gegaan.
Ik ben nu thuis, heb net wat bij geslapen en ik wacht tot de andere studenten zullen komen. Om 06:00 pm zullen we met alle studenten een 'meeting' hebben en bespreken hoe het allemaal werkt hier in huis en wat de regels zijn. Ik ben erg benieuwd!
-
06 Januari 2014 - 23:18
Ria Zijlstra:
Ja, dat valt niet mee zo'n eerste dag met vertraging en dan nog een voet waar je niet op kan lopen. Maar je hebt het dan toch maar gered. Leuk dat je zo kennis maakt met de anderen is huis. Zal vast snel gezellig worden! Veel plezier nog vanavond, voor ons is het al bedtijd!
-
06 Januari 2014 - 23:38
Sieger:
Hoi Lotje,
Wat een leuk verhaal zo krijg je een mooi dagboek. Veel succes met de taxi(cab)morgen en lekker vroeg naar bed;) -
07 Januari 2014 - 00:10
Carlijn:
Fijn om te horen dat alles is goed gegaan Lotje! Echt bizar om te zien dat er sneeuw ligt voor je huis terwijl ik hier zit met dertig graden buiten. En heel leuk dat je met zo veel medestudenten in een huis zit!! Leer je meteen wat mensen kennen:) xxx -
07 Januari 2014 - 14:29
Charlotte:
Nouuu Lotje wat vervelend allemaal met je voet, maar wat fijn dat je zo goed wordt opgevangen en geholpen! Wat Carlijn ook al zei, super chill dat je met zoveel studenten in een huis zit. Jou kennende moet dat erg gezellig worden hehehe kuzzz -
07 Januari 2014 - 18:14
Marja:
Jeetje Lot, wat een enerverend begin. Maar het is allemaal aardig op z'n pootjes, nou ja met 1 gebroken pootje, terecht gekomen. Fijn dat je een goed gastgezin hebt met meer studenten. Succes verder. Zo'n weblog is superleuk. Ik kijk nu al uit naar je vogende bericht! -
08 Januari 2014 - 22:11
Tanja:
Hai lot!
super leuk om zo te kunnen lezen wat je meemaakt.
heel veel plezier daar! maar dat komt vast wel goed!
en natuurlijk sterkte met je voetje.
xxx -
10 Januari 2014 - 23:49
DikkeSjoerd:
Gaaayyyyyyyyyyy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
